Er is een probleem met het woord “complexiteit”.  In het spraakgebruik heeft het de betekenis van iets dat “ingewikkeld” of “moeilijk”is.  Binnen het domein van de z.g. “complexity science” betekent het iets anders.  “Complexiteit” verwijst naar het gedrag van het systeem.  In deze betekenis zijn “complexe systemen” systemen waarvan het gedrag niet verklaard kan worden als de optelsom van haar onderdelen. Ze zijn ( in wetenschappelijke zin) niet deterministisch.  De eigenschappen van zo’n systeem zijn zg. “emergent”: ze ontstaan uit de interactiviteit binnen het systeem en de interactie met de omgeving. 

We kennen veel van deze systemen: weer-systemen; vogelzwermen, mierenkolonies, etc. Allemaal systemen die geen centrale sturing kennen, waarvan de onderdelen een mate van autonoom gedrag vertonen, maar die door ons gezien en herkend worden als samenhangende systemen. Een auto is “complex”( in de betekenis van ingewikkeld) maar niet complex in zijn gedrag (de bestuurder kan dat overigens wel zijn!) ,  een verkeersstroom is (c.q. kan zijn) complex in zijn gedrag, maar niet noodzakelijk complex in de zin van ingewikkeld.
 
In deze sectie vindt u een aantal voorbeelden van dit soort complexe systemen, en een introductie in de vorm van het boekje “ complexiteit van alledag”.